پیانو

پیانو

مهمترین و قوی ترین ساز خانواده کلاویه ایی یا کلید دار است.این ساز را ساز مادر نامیده اند زیرا هم از محدوده یا وسعت صدای بیشتری نسبت به سازهای دیگر، به غیر از ارگ، برخوردار است و هم این امکان را به نوازنده می دهد که همزمان ده نت را اجرا کند یعنی به تعداد انگشتان دست.

محدوده صدای این ساز کمی بیشتر از هفت اکتاو است و از لحاظ کیفیت و طنین صدا، مطبوع ترین و وسیع ترین ساز در بین سازهای موسیقی است.

این دو خصوصیت سبب شده که پیانو به عنوان ساز سلو (تکنواز)، ساز همراهی کننده و ساز شرکت کننده در ارکستر مجلسی و بزرگ و همچنین در سبک های پاپ ، جز ، راک استفاده شود.

کلمه پیانو کوتاه شده کلمه pianoForte می باشد به معنی ضعیف وقوی

تاریخچه

پیانو را بارتولومئو کریستافوری  در حدود سال ۱۷۰۰ میلادی در شهر پادودای ایتالیا اختراع کرد. اما اختراع جدید کریستافوری تا حدود یک دهه تقریباً ناشناخته ماند تا اینکه در سال ۱۷۱۱ یک نویسنده ایتالیایی مقاله‌ای دربارهٔ آن نوشت که بعدها به آلمانی ترجمه و به صورت

گسترده منتشر شد. این مقاله شامل دیاگرام مکانیزم پیانو نیز بود و اکثر سازندگان بعدی پیانو کار خود بر اساس این مقاله شروع کردند. قبل از اختراع پیانو از سازی قدیمی‌تر به نام هارپسیکورد استفاده می‌شد. تفاوت عمده و مهمی که پیانو با سازهای مشابه

قبل از خودش داشت آن بود که در سازهای مشابه قبلی، شدت صدای حاصل از فشرده شدن یک کلاویه، مستقل از شدت ضربهٔ واردشده بر کلید، مقداری ثابت بود، اما در پیانو نوازنده قادر بود با ملایم ضربه زدن به کلیدها صدایی نرم‌تر ایجاد کند، یا با ضربات محکم‌تر صدایی

درشت‌تر با پیانو تولید کند. همین ویژگی باعث شد که به سرعت پیانو مورد توجه آهنگسازان قرن هجدهم میلادی قرار بگیرد. پیانوهای اولیه ظاهر و صدایی شبیه به هارپسیکورد داشتند و در واقع مخترع پیانو یک هارپسیکورد ساز بود که در تلاش برای ارتقاء مکانیزم هارپسیکورد

بود تا این ساز قادر به تولید صدا با شدت های گوناگون باشد اما در نهایت با مورد توجه قرار گرفتن هارپسیکورد جدید این ارتقاء منجر به ایجاد ساز جدیدی شد که پیانو فورته نام گرفت و به مرور زمان به شکل امروزی پیانو در آمد و آنچه که ما امروزه به عنوان پیانوی مدرن می

شناسیم از اواسط قرن نوزدهم ظاهر شده‌است.